SAGLIT NA GUNITA

SA ISANG

NAMAYAPANG MAKATA

Ito’y saglit na gunita

Pangakong hindi ko iiyakan

Sa habang panahon

Saglit na alaala sa mga umaga

Nang ipinababasa mo ang mga tulang unti-unting

Bumabaklas sa nagdaang kahangalan,

O nang ipinalalanghap ang pulbos ng yeso

Na tila ideyang pulbura sa mukha ng pisara,

Upang sa hapon

Makibahagi sa laksang de goma

Sa nag-iinit na kalsada at gilid ng pabrika.

Batid mong may sanggol sa kunang

kailangan ng haplos,

May kabiyak na muling magtatanong,

May inang ang luha’y rosaryo sa supling,

Ngunit talos mong higit na kailangang

Gupitin ang kuko ng pamahiing

Nakasingkaw sa araro,

Tistisin ang utak na niluto

Sa aparato ng baliw na libro,

At paglinawin ang kaluluwang

Hinalina ng karangyaan.

Ang binhi ng mga bulaklak

Na may nakasusong ugat

Sa dibdib ng aspalto at siwang ng pader,

Ay kailangang ihasik na punlang malusog

Sa puso ng nayon

at bato ng bundok

Upang gawing bandila

Sa isang prusisyon ng pagtutunggali,

Ang santo ay laya

Sa karosang bayan.

Natagpuan kitang

Ang siwang ng mga daliri’y

Uod ang siyang nagsisipaglagos,

Ang ibong panggabi’y naghahapunan

Sa pisnging tuyo na ang dugo,

Subalit ang binhing bumaon sa lupa

ay muling sisibol

Ang mga sanga ay sisiputan

Ng milyong bulaklak.

Ito’y saglit na gunita

Di iyak ang tugon

Sa habang panahon

Sinulat ni Valerio L. Nofuente

Collegian Folio l975-1976